Charlot. Personaxe creado por Charles Chaplin
-A LINGUAXE CINEMATOGRÁFICA -
O CINEMA nace a finais do século XIX (1895 irmáns Lumière) e significa
unha novidade a engadir á historia soioeconómica do s. XX. Un filme non é nin
máis nin menos que unha sucesión de imaxes fotográficas en movemento
(fotogramas proxectados a 24 imaxes por segundo) a traves das que se consigue
representar unha realidade para contar unha historia real ou de ficción. O
cinema sonoro nace a partir de 1927 (O cantor de jazz) e o cinema en cor
aparece a mediados dos anos 30.
- ESPAZO - Os fragmentos reunidos constitúen unha acción unitaria.
- TEMPO - É un tempo variable, diferente ao real, que se pode acelerar ou
inverter.
- Flash back: salto atrás no tempo (época anterior, recordos…). Analepsis en
literatura.
- Elipse: supresión dos elementos tanto narrativos como descritivos dunha
historia, de xeito que a pesares de estar suprimidos danse os datos suficientes para poder supoñelos como sucedidos ou existentes.
- Flash forwd: saltos ao futuro. Prolepsis en literatura.
- Recursos para representar o pasado: viraxe de cor, ou de cor a branco e
negro, dobres pantallas, sobreimpresións…
- Recursos para representar o paso do tempo: reloxo, follas dun calendario
caendo, unha vela ou un cigarro consumíndose, cambios de luz, de estacións…
- MOVEMENTO -
- Cámara inmóbil: a principios do cinema. (Móvense os actores dentro do
encadre)
- Montaxe: diversas tomas ou ángulos montados creando acción.
- Cámara móbil:
- Rotación:
- Panorámica horizontal: (dereita-esquerda ou ao revés)
- Panorámica vertical: (ascendente-descendente)
- Panorámica oblícua: combina as dúas anteriores.
- Panorámica circular: en ángulo de 360 graos.
- Barrido: a gran velocidade difuminando a imaxe.
- Movemento de balanceo.
- Traslación:- Travelling:
- Físico: desprazando a cámara.
- Óptico: por medio do "Zoom".
- Guindastre: toda clase de combinación de movementos.
- Cámara lenta, cámara rápida, marcha atrás das figuras, imaxe parada…
- RITMO -
- Analítico: planos cortos moi numerosos, ritmo rápido, dinamismo,
dramatismo…
- Sintético: planos largos e pouco numerosos, ritmo lento, monotonía,
sensualidade…
- "in crescendo": planos cada vez máis breves (tensión, dramatismo)
planos cada vez máis longos (relaxación, serenidade)
- ELEMENTOS DA IMAXE:
- A ESCALA:
- Plano: conxunto de imaxes que constitúen unha mesma toma.
A
Planificación é a relación de distancia e tamaño entre a cámara
e o motivo.
Se tomamos a figura humana como medida, segundo ocupe unha maior ou
menor escala na pantalla, o plano chámase:
- Gran plano xeral: mostra unha grande multitude ou gran escenario. A persoa
non está ou está lonxana. Valor descritivo.
- Plano xeral: mostra un escenario amplo coa persoa incorporada que ocupa
unha 1/3 e unha 1/4 parte do encadre. Valor descritivo.
- Plano de conxunto: mostra un pequeño grupo de persoas ou un ambiente
determinado. Interesa a acción e a situación dos personaxes. Valor descritivo, narrativo e dramático.
- Plano figura: os límites superior e inferior do cadro casi coinciden coa
cabeza e cos pes da figura humana. Valor narrativo, pero tamén expresivo ou dramático.
- Plano americano (ou 3/4): os límites superior e inferior da pantalla
coinciden coa cabeza e os xeonllos da persoa. Valor narrativo e dramático.
- Plano medio: figura cortada pola cintura ata a cabeza.
- plano medio corto (o busto)
- plano medio largo (da pantorrilla para arriba)
- Primeiro plano: rostro enteiro da persoa. Valor expresivo, psicolóxico e
dramático.
- Primeirísimo plano: mostra unha parte do rostro ou do corpo.
- Plano detalle: mostra un obxecto ou parte dun obxecto.
- A PROFUNDIDADE DE CAMPO:
é o espazo entre o primeiro termo e o último
que se enfocan nun mesmo encadre.
- Obxectivos:
- Grande angular: ten unha gran profundidade de campo e
saca os fondos enfocados.
- Teleobxectivo: ten pouca profundidade de campo e
saca os fondos desenfocados.
- A ESCENA: consta dunha serie de planos que forman parte dunha mesma
acción ou tamén é o ambiente dentro dun espazo e dun tempo concretos.
- A SECUENCIA: é unha serie de escenas que forman parte dunha mesma
unidade narrativa.
- O PLANO-SECUENCIA: é un plano de moita duración que forma unha secuen-
cia nun só plano, nunha única toma e conserva as unidades espaciais e temporais.
- OS ÁNGULOS: a angulación é a diferenza que hai entre o nivel da toma e o
motivo que se filma:
- Normal: o nivel da toma coincide co centro xeométrico do obxectivo ou coa
mirada da figura. A cámara está situada á altura dos ollos dos personaxes.
- Picado: cámara inclinada cara ó chan. Expresa inferioridade, humillación, fatalidade, ruína, pesadez. Pode chegar a ser -> "a vista de paxaro"
- Contrapicado: cámara inclinada cara arriba. Alarga os personaxes, visión
deformada, exalta e expresa superioridade, triunfo. Pode chegar a ser ->
"a vista de verme".
- Inclinado: cámara inclinada.
- Ángulo imposible: efectos, trucaxes,(exe: Toma dende dentro dunha neveira)
- Ángulo subxectivo: o visor da cámara identifícase co punto de vista dun personaxe.
- Perspectiva favorable: exemplo: posición de 3/4 do rostro humano.
- A LUZ: pode ser natural, artificial, difusa (non produce sombras), directa (produce sombras duras).
- O SON: A banda sonora dun filme está composta de 4 tipos de sons:
- A palabra: directa ou voz en off (discurso en 3ª persoa e sen presenza do narrador na imaxe).
- A música: ou "leit- motiv" é a repetición dun mesmo tema musical
sempre que aparece un mesmo personaxe).
- Os ruídos.
- O silencio: pausa, uso dramático.
- A COMPOSICIÓN DA IMAXE:
- O encadre: é o espazo delimitado polo rectángulo que se interpón entre o
ollo humano e os obxectos ou personaxes que queren ser captados pola cámara
- A composición: dentro do encadre é o equilibrio de liñas, superficies, volumes
e espazo entorno ao centro de atención. (As liñas verticais e horizontais son
estáticas, as diagonais implican movemento…)
- A ESTRUCTURA NARRATIVA DUN FILME .
O paso dun conxunto de encadres a outro debe marcar a acción fílmica fluída.
- O arranque: é preciso que conteña tensión emotiva, dinamismo, que capte a
atención. Debe presentar o conflito, os personaxes que interveñen, os seus
problemas, e o que será o núcleo de atención de todo o desenvolvemento
argumental.
- O desenvolvemento: ten que conter calidade emotiva, diversas liñas de forza
converxentes e unidade narrativa.
- A culminación e o desenlace: o "climax" é o momento culminante da narración e
o desenlace é a consecuencia lóxica de todo o anterior.
- A MONTAXE.
É a ordenación narrativa e rítmica dos elementos obxectivos do relato. É o
proceso de escoller, ordenar e empalmar todos os planos rodados segundo unha
idea previa e un ritmo determinado.
>> Como se fai a separación ou unión dos planos e secuencias dun filme?:
- por corte.
- Por fundido en negro: (a escena oscurécese ata non ver nada) o
contrario é a apertura en negro (ou branco ou cor).
- Por encadeado: unha nova escena vai aparecendo por riba dunha antiga
que se vai fundindo por superposición.
- Por cortina: a progresión dunha imaxe na pantalla fai desaparecer, por
desprazamento, a imaxe anterior.
Françoise Truffaut. Os 400 golpes. 1959
PRESENTACIÓNS:-A linguaxe cinematográfica (34)
https://es.slideshare.net/mmuntane/lenguaje-cinematogrfico-8438988
-A linguaxe cinematográfica (25)
https://es.slideshare.net/jagduran7/lenguaje-cinematogrfico-45957457
-Cine e narración. Introducción á linguaxe cinematográfica
https://cineynarracion.wordpress.com/lenguajecinematografico/
Georges Méliès . Viaxe á lúa. 1902
.jpg)
